دروغ چرا ، من آدم های رُک رو نمی پسندم.
من آدم هایی رو که رُک بودن رو رفتار درست و مدرنی می دونن و در هر زمان و مکانی می تونن رُک باشن و مجموعه ای از رفتارها و گفتارهای صریح رو از خودشون به نمایش بزارن،نمی پسندم.
من آدم هایی رو که خط انداختن روو دل آدما واسشون راحته و ترجیح می دن کسی رو ناراحت کنن و عواطفش رو جریحه دار،عوض این که چیزی رو توو دلشون نگه دارن.کمی بالا _ پایین کنن و با ادبیات و منش بهتری بروزش بدن،نمی پسندم.
من آدم هایی رو که رُک بودنشون رو به رخ می کشن و ازش به عنوان یکی از نمادهای افتخارشون نام می برن،نمی پسندم.
انتقاد صریح و بی مقدمه و بدون بستر مناسب،توو چشم آدم ها نگاه کردن و دلخور کردنشون،رُک بودن نیست.
من اینجور آدم ها رو تحمل نمی کنم.تا حد امکان ازشون کناره می گیرم و سعی می کنم خودمو در معرضشون قرار ندم.
ممکنه یه نقطه ی پر رنگ باشه این رفتار من در روابط م.اما این رفتار ها اگر چه حتی برای بغل دستیم هم پیش بیاد واقعآ موجب ناراحتی م رو فراهم می کنه و حتی،حتی من نمی تونم با اون آدم سازش داشته باشم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر