خب این خیلی خوبه آدم وقتی می بینه چند نفر خاصی هستن که به یادشن در حالی که هیچ انتظاری نیست ازشون و می دونن وقتی تو می افتی تو مسئولیت ، ریز می شی وُ صورتت می شه اندازه ی نعلبکی وُ لبخندای کشداری مجبوری تحویل همه بدی در حالی که چشات پره از کارایی که همشونم علاقه نداری انجام بدی اما برای مرتب موندن اوضاع باید تکرارشون کنی هر روز و این دوستات که گه گداری میان سراغت حتی با یه مسیج کوچک احوالت رو می پرسن که میدونی همین که اون لحظه توو یادشون بودی چقدر خوشمزه ست..
می دونستین این محبت های کوچک چقدر حال آدم رو جا میاره !؟
می دونستین این محبت های کوچک چقدر حال آدم رو جا میاره !؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر